Театарскиот живот на легендарниот битолски актер Петар Мирчевски од поинаков агол.

-Дали на сцена ги поминавте најсреќните моменти во животот?

Сум глумеле и кога им било најтешко, а се случуваше на сцена да поминам едни од најсреќните моменти од животот. Гостувавме со „Преноќиште“ во режија на Љуба Милошевиќ во Скопје. Јас играв лик се викаше Благоја кога се враќа, човек на кој Германците извршиле експеримент и од два метра се намалил на метар. Требаше да го играм несреќно. Но, мене во паузата ми јавија дека ми се роди син. Бев радосен, па морав да ја играм како да сум забеган.

-Знаат ли актерите да се пошегуваат на своја сметка на сцена?

Со „Хамлет“ отидовме во Струга. Мојот покоен колега Илко Стефановски ни се фалеше на сите дека купил најубаво овчко млеко и дека не го дава. Беше голем гурман. Пред претставата видовме каде го скри во гримиорната и му го зедовме. Забележа дека го нема и почна да вика. Го врзавме млекото со панделка и во мракот му го ставиваме на маса на сцена за време на претставата. Тој не можеше да реагира бидејќи кралот го играше.Се возбуди дека млекото му се врати. Во следната сецквенца пак мрак и пак го снема млекото.

-Зошто Пепи Пивцето?

Не дека многу пиев, иако имав период кога се занимавав и со таа уметност. Но, надимакот ми е од гимназиските денови кога отидовме на работна акција. Ни дадоа репка да ретчиме,кај мене се погодија малку корења и реков овој што ми го даде редот има пивце. Од таму почна. Потоа за да си го оправдам тоа Пивце конзумирав повеќе пивце отколку што треба.

- Добриот глас за Вашата глума стигна до Босфорот. Игравте и во серијата „Збогум Румелија“. Научивте да зборувате турски јазик?

Турски не знаев ни збор. Јазикот го учев само за улогата во серијата. По неколку поминати години од тогаш и сега турски знам колку да кажам калдрма, пенџере. Но, додека играв во серијата ме зачуди колку турски зборови имаме. Го гледав текстот и им реков зошто панталони го оставиле на македонски , преведете го. Ми рекоа дека на турски исто се кажува. Колега од Турскиот театар во Македонија беше како лектор и тој ме учеше турски. Бидејќи играв Бугарин и некоја грешка ако поминеше беше оправдана.

-Ве прослави ли улогата во Турција?

Иако улога во филмот беше помала, таа сепак ми донесе слава во Турција. Четириесет години сум глумец во Битола, не ми обрнувале толку внимание. Пред некоја година на Широк Сокак ме сретнаа туристи од Истанбул. Викнаа по мене „ Петрус ефенди“, ми зборуваа на турски. Јас пак, на англиски им возвратив дека не разбирам турски. Рекоа „се шегувате со нас, во серијата го зборувате нашиот јазик“. Одговорив дека само за потребите на „Збогум Румелија“ го учев.

-Сите улоги во 40 години професионална актерска дејност ги стекнавте со труд. Заначи ли тоа дека лакташењето не успева во глумата?

Можеби сум и олд тајмер сега. Но, генерално ги подучувам помладите околу ставот за театарот, дека во она што го работиш треба да веруваш. Дека ништо не доаѓа без работа, туку со труд. Ако веруваш во тоа што го работш признанието ќе дојде, ако не сега покасно. Не треба да се разочаруваш ако тоа веднаш не излезе на површина. Со лакташење и врски некој може да добие само шанса но ќе се види дека не е тоа тоа. Тоа нема долг век на траење.

-40 години се занимавате со глума, одигравте над 170 тетарски ликови и над 40 филмови. Остана ли неостварена улога?

Нешто класика од Шекпсир би одиграл во последните години . Сите имаме некои неостварени желби, но знам каде припаѓам и што можам да играм, психофизчички каде одговарам. Не сум болно амбициозен знам што можам да одглумам ,а што не. Тоа е многу битно за еден актер, да не се занесува. Јас не можам Ромео да го играм сега или може во пародија.

Ж. Здравковска