“Луѓе се многу, а човекот е реткост. “

(Фјодор М. Достоевски)

Кога македонскиот репрезентативец учествувал на некој меѓународен натпревар, од тројца натпреварувачи го освоил второто место, т.е. сребрен медал...

Еве како тој настан го опишал новинарот бр.1:

• “Драги гледачи, конечно, нашиот репрезентзтивец го освои високото второ место. Овој момент го чекавме со години наназад ! Ете, и тоа се случи, не ми се верува. Радувај се Македонијо и гордеј се на своите синови !”.

А еве како (истиот настан) го опишал новинарот бр.2:

• “Драги гледачи, повторно истата слика, повторно истото разочарување. Нашиот репрезентативец е претпоследен, повторно при дното на табелата. Јас не знам што треба да се случи за и ние конечно да се израдуваме, и да се пробиеме при врвот ?”

И едниот и другиот новинар, н'е не лажат. И двајцата ја кажуваат вистината. Немаат кабает луѓето. А вистината, таа е секогаш една и единствена. Таа има само едно лице, не е дволична. Но, разликата е во тоа кој, како сака да ја претстави, како сака да ја интерпретира вистината. С'е зависи од перцепцијата. Е, тука има два начини, два патишта. Две сорти на луѓе. Како двајцата новинари. Прашањето е кој пат ќе го одбереме, на која сорта ќе им се приклучиме – на првата или на втората. Патот во животот, сами го одбираме, без ничија сугестија. Изборот на патот е личен и длабоко интимен чин. Едниот пат е позитивен и конструктивен, другиот, негативен и деструктивен. Првиот е филантроп, вториот мизантроп. Едниот гради, другиот урива. На првиот (можеби) му недостига искуство, на вториот му недостига љубов. Но, искуството (со време) се стекнува, и затоа првиот е во поповолна ситуација. Вториот, на кој му недостига љубов, тој секогаш ќе биде негатор, бидејќи мисли оти “НЕ”, има поголема специфична тежина од “ДА”. И затоа тој секогаш лошо ќе ја интерпретира вистината. Комплексот од недостаток на љубов е чудна појава. Никој не го опишал, па не верувам дека и јас ќе успејам.

Но, сето тоа е во природата на човекот. Сите наши постапки, се запишани некаде “горе”, на “трите вечери”. Судбината е во карактерот на човекот. Затоа никому, не можеме да му замериме, или да му се налутиме. Едни се едно, други се друго...

Па, затоа се разликуваме, за да не бидеме исти !

Пишува Зоран Николовски,Дипл. Инг. Арх.

(Ставовите изнесени во колумните не се ставови на редакцијата на Апла.мк. Затоа Апла.мк не сноси одоговорност за содржината на истите)

“Штета што нашето срце нема OFF - ON”.

(Никола Тесла)

Еден тмурен и помалку врнежлив ден, на небото како на купче, се собраа облаците темни, а небото како да беше обоено со најтемните нијанси на модро сината боја. Баш на такво невреме, еден дух, леташе високо над облаците, често пати зашеметуван од силниот ветер, кој како да си играше со него, некој многу чуден танц. Облаците се движеа многу брзо и многу често ја менуваа формата. Во тој магичен вртлог од бои и форми, само на кратко, само на многу кратко, духот успеваше низ процепите на облаците, да ја види земјата. Во тој миг духот забележа дека лета над некои широки плажи, покрај некој океан. Високи и темни бранови со долги и пенливи опашки го заплискуваа песокот на плажите. Просто да не знаеш, каде се одвива поголема драма, дали на небото или на земјата.....Чиниш, се споиле и двете, и станале едно.

За момент, вниманието на духот го привлече некаква црвенкаста флека на песокот. Беше премногу високо за да препознае што е. Тогаш духот слета малку пониско, па уште малку и уште малку пониско. Од оваа висина духот можеше да види дека станува збор за некаква топчеста форма со црвена боја. Љубопитноста негова (голема како и секогаш) не му даде да продолжи по својот пат, застана и слета на песокот. Му пријде на црвениот непознаник и по кратко време, откако малку се созеде, го праша:

• “Кој си ти ?”

Црвениот непознаник го поглена со очи, во кои како да беше збрана сета тага на овој свет и по кратка пауза, со рапав глас му одговори:

• “Јас сум срцето”
• “Чие срце ?”, го праша духот.
• “Срцето на Архитектот...”

Му одговори срцето, и го заврти погледот кон широкото морско пространство, некаде во недоглед....... Гледаше така долго време, и кога духот помисли дека треба да замини, (бидејќи почувствува оти неговото присуство на срцето му создава немир, а нему нелагодност), срцето се “отвори”, и почна да зборува тивко, како да си зборува за себеси.....

• “Цел живот му служев само нему. Целата вистина од овој свет, ја чував само за него. Никогаш не го изневерив. Демнев над него како мајка над новороденче, не сакајќи со ништо да го повредам. Јас не спиев, ни кога тој спиеше. За сите негови љубови, мене ме прашуваше. Го чувствував кога патеше, а многу често, не можев да му помогнам. Го чувствував и кога очајуваше, и повторно не можев да му помогнам. Е, тогаш ми беше најтешко ! Ми идеше да пукнам, да се расцепам.....”

Тука срцето воздивна длабоко и занеме..... Духот се стаписа. Како дамла да го удри. Почувствува дека не му е тука местото и го проколна мигот кога слета на земјата. Неговото чувство на нелагодност го достигна максимумот, и само што посака да летне високо во облаците и да исчезне засекогаш, срцето неочекувано се заврти и го праша:

• “А, ти кој си ?”

Духот се зашемети, омалакса, и не знаеше ни каде е, ни зошто е, ни што прави тука. Јасно му беше само дека не може да избега и дека мора да му одговори.....

• “Јас сум Архитектот”, му одговори духот, со горчина во гласот...

Тогаш срцето потемна, се впири во себе и по кратко време, за многу кратко време - го снема. Исчезна како никогаш да не било тука. Духот остана сам и уште долго, како скаменет, седеше на плажата. Дождот се посилно почнуваше да врне...

А на песокот, на местото каде што беше срцето, ни големите бранови, долго време не можеа да ги избришат овие зборови: ...СЛУШАЈ ГО СВОЕТО СРЦЕ...

Дипл. Инг. Арх.

Зоран Николовски

“Херпест” – се добива од неправда што Вам Ви е направена,

а не сте ја кажале никому.

т.н. “Прикриена неправда”.

(народно верување)

Заѕвони мојот телефон, и реков:

• “Да”

А, од другата страна познат машки глас ми рече:

• “ Добро кај си ? Таква “трезга” ти овозможив, а тебе те нема да се јавиш. Ме разбираш ?,...”

Јас го држев телефонот во рака со запрепастеност и со неверица за тоа што го слушам....По кратко време му одговорив:

• “Не, не те разбирам”. Бидејќи навистина не го разбрав.

А познатиот машки глас ми рече:

• “Е, ко ќе ме разбериш, јави се !”, и ми го затвори телефонот...

Познатиот машки глас и неговата гневна интонација, мислат дека јас сум неблагодарен и дека неговиот гест, недоволно сум го пофалил пред другите....

Останав така мумифициран уште некое време, а низ глава почнаа да ми се “шетаат” разни мисли, да ми се мешаат чувства на горчина и разочараност..... и за да не биде ова “прикриена неправда”, ќе ги споделам (ако ми дозволите) овие мои мисли и чувства со Вас...

Никогаш не сум имал проблем да го употребам зборот Благодарам. Не се плашам од тој збор, и не само што не се плашам, туку и многу го сакам. Сум го употребувал тој збор безброј пати, насекаде и во секоја прилика. Сум го употребувал толку многу, што понекогаш мислам дека сум претерувал.

Да му се заблагодарите некому, тоа значи дека сте спремни, во секое време да му возвратите со иста мерка, (ако не) и повеќе од тоа. Да му се заблагодарите некому, тоа значи дека со болдирани букви, неговиот гест, сте го “тетовирале” во Вашата емотивна мемориска картичка - еднаш за секогаш !

Кога од срце ќе покажеме благодарност кон некој што направил нешто убаво, ни дал подарок, ни кажал љубезен збор или ни помогнал, придонесуваме, тој истиот, да се почувствува ценет и почитуван. Дури и на непознатиот му е пријатно кога искрено ќе му се заблагодариме, за некој убав гест, на пример, ни задржал вртата од некој локал.....

Кога станува збор за тоа, дали некој добил благодарница или не, мислам дека на таа тема, постојат два типа на луѓе; Едни, кои после благодарноста што ќе им ја искажете, им се заруменуваат образите, сакајќи да речат дека нивниот гест не заслужува благодарност, дека не е тоа ништо, и вториот тип на луѓе, гладни и ненаситни за благодарници.

Тие (овие вторите) во толкава мера се егоцентрични, што мислат дека зборот “Благодарам” е измислен само за нив.

Тие едноставно мислат дека ја имаат “тапијата” врз тој збор. Дека само тие го заслужуваат. Тие се просто ненаситни на тој збор. Ним, веројатно (како со “Ампицилинот”) треба да им се заблагодаруваме на секои шест саати. И немојте (случајно) да поминат седум саати, а да не им се заблагодарите. Веднаш ќе Ве побараат, и ќе Ве најдат...

Луѓето што знаат да се заблагодарат се среќни, позитивни и исполнети. Чекорат напред и гледаат високо. За нив ништо не е тешко во животот. И се што прават, прават со “aлал”, со позитивна енергија. А, овие другите, “зависните”, тие никогаш не можат да бидат среќни, бидејќи секогаш ќе го имаат чувството дека Ним постојано некој, нешто, им должи. А тешко и несреќно се живее со таа мисла. Со мислата дека Ним, не им е доволно возвратено. Вашиот “долг” кон овие луѓе, никогаш не ќе можете да го вратете. Нивната “фактура” никогаш не ќе може да ја доплатите, секогаш ќе има уште...

E па, нели љубовта и добронамерноста се само давање, без чувство дека ќе Ви се возвратат , и дека (згора на тоа) и ќе Ви бидат благодарни ? Нели љубовта е едносмерна улица? Ако доброонамерноста и љубовта не ги давате со алал, тогаш, не ги давајте воопшто ! На никој не му треба таква добронамерност и таква љубов.

Ете, зошто јас немам проблем да се заблагодарам некому.

Благодарноста не е во нашите глави. Таа, (благодарноста), се наоѓа длабоко во најскриените фиоки на нашите срца. Еве, и сега, пишувајќи ги овие редови, чувствувам потреба да Ви се заблагодарам и Вам, за вниманието со кое го прочитавте ова мое размислување...

Ви благодарам,

Дипл. Инг. Арх. Зоран Николовски