Денес, 15 години без него. Не само јас, не моето семејство, туку и Битола, Македонија, радијата во дијаспората. И се си велам дека јас сум најмалку засегната, малку повеќе Марија-Магдалена, а најмногу Битола и мојата Македонија. Реално. Без патетика, оти тој ич, ама ич не ја сакаше патетиката. Дури и се смееше на неа. Знам, ако беше жив, вчера на насловна страна на Дневник, ќе осамнеа текстови за нови афери.  200 проценти така ќе беше. Можеби затоа го нема ни него, ни неговиот „Дневник“. Многу тешко, многу убаво и многу интересно беше да се живее со новинар. Да стравуваш над секое зборче, запирка, точка, реченица... Да те носат на суд последните во општеството. Денес да ти ја кажат веста, а утре да порекнат дека ти ја кажале. Да живееш за вест. Да возиш скапано фичо, а тие кои ги величаш, за кои пишуваш афирмативни текстови на најскапо платените страници во твојот омилен весник, да фрчат со џипови. Ама, така е кога си ја сакаш професијата. Кога живееш за неа. Кога УМИРАШ, во буквален смисол, за неа. Уште долго по неговата смрт, ми се јавуваа од Австралија да прашуваат дали е вистина, или само едноставно не сака повеќе да пишува. Камо да беше второво...

Пак ќе речам: мене ми е тешко еднаш, на неговата ќерка пет пати, на Битола и Македонија сто пати. И пак си велам некаде горе е на насловна. Тој едноставно така знае, никако поинаку!