Петре М. Андреевски се вбројува во најзначајните и најистакнати современи македонски писатели, чии дела, а особено стихозбирката „Дениција“ и романот „Пиреј“ се неодминливо четиво за многу љубители на пишаниот збор. Првата самостојна збирка песни, „Јазли“, ја објавил во 1960 година, а по неа следувале збирките: „И на небо и на земја“ (1962), „Дениција“ (1968), „Дални наковални“ (1971), „Пофалби и поплаки“ (1976), „Вечна куќа“ (1987) и „Лакримариј“ (1999).

Негово прво прозно дело се расказите „Седмиот ден“(1964), а потоа расказите „Неверни години“ (1974), романите „Пиреј“ (1980), „Скакулци“ (1984), „Небеска Тимјановна“ (1989), збирката раскази „Сите лица на смртта“ (1994), романот „Последните селани“ (1998) и романот „Тунел“ (2003).

Пишувал и поезија за деца, па неговите збирки за песни се и дел од задолжителите лектири во основно образование. Тоа се збирките „Шарам барам“ (1980) и „Касни порасни“ (1992). Постхумно се објавени неговите раскази „Боемите“ и недовршениот роман „Бежанци“.

За своието врвно творештво добитник е на многубројните награди: „Браќа Миладиновци“ на Струшките вечери на поезијата, „11 Октомври“, Рациново признание, наградата „Стале Попов“ на Друштвото на писатели на Македонија и други.

Пролетва од печат излегоа ексклузивни изданија на десет дела на Петре М. Андреевски, илустрирани од неговата внука Воскресија Андреевска.