Од денот на нашето раѓање до последниот наш здив, тежиме да живееме љубов, да дишеме љубов и да имаме некој што не сака такви какви што сме. Имаме чувство дека такви ќе сме потполни. И кога на свесно ниво не признаваме, на несвесно посакуваме да бидеме омилени (што значи сакани) во друштво, помеѓу роднини, во семејството, на работа, но сите ќе се согласите со мене дека кога ќе речеме ЉУБОВ помислуваме на партнерски односи. И, некои од Вас можеби се запрашале: Како на некој им оди од рака таа љубов да ја имаат толку долго со тој интензитет или како некои се заедно со својата сродната душа, а Вие не?!

Верувам дека секој од Вас вложил многу за да успее една врска во која сметал дека има љубов и на крајот можеби се разочарал или бил повреден. И верувам дека некои врски се раскинуваат и покрај тоа што љубовта продолжува да трае. Постојат бракови во кои нема љубов, а се среќни,а изгледа постојат и бракови во кои има љубов, а се чувствува некој млаз несреќа.

Постоењето на љубовта не ги решава сите проблеми, нити пак може да направи чуда тие да не постојат. Таа може само да биде погонско гориво за ракетно ласирање на желбата да се истрае во нивно решавање преку поддршка, разбирање и присуство. И, таквата љубов се вели во песните дека ретко постои. Се појавува прашањето зошто?

Сетете се на почетокот на вашата врска, на вашето запознавање и на тоа што најмногу ви се допаѓаше кај вашиот партнер. Сетете се на тоа колку често имавте потреба да бидете заедно, дури верувавте дека не постоела таква љубов со таков интензитет. И низ времето вие еден до друг, се заборавивте еден со друг затоа што имавте попаметна работа - заеднички обврски, одговорности, стресови и други луѓе. Тогаш љубовта се зема ,,здраво за готово,, и се става во контејнер на кој пишува ,,се подразбира,,. И се она што го имате со вашиот партнер се подразбира затоа што постои во вашиот живот. Не се радувате на заедничкото кафе затоа што се подразбира, не дискутирате на некоја тема затоа што се подразбира, не уживате во заедничкото време затоа што се подразбира дека ,,немате време за заедничко време од обврските,,. Така ја убиваме љубовта со куршумот наречен – подразбирање- и станува жртва која некогаш била херој за кој сме биле спремни да градиме споменик. А, потоа таа “не чини” толку многу..... и се мисли дека “некој надвор вреди повеќе или гради поубаво.” И така врските стануваат тешки, токсични, неискрени и стресни, затоа што се смета дека ЉУБОВ е само кога е убаво и кога се ужива.

Иако некои љубови е предвидено да завршат, други да се случат, секогаш постои една вистина. Таа вели ЉУБОВТА не може да опстане сама од себе, неа и треба внимание, добар збор, разбирање, понекогаш и борба за неа, за таа да може да се храни и да живее. Секој ден треба да бидеш љубов пред да побараш љубов, да дадеш љубов пред да очекуваш и да дефинираш што за тебе значи љубовта и како таква да ја живееш, а не само да ја подразбираш.

Во моите мисли кога зборувам за љубовта секогаш се стиховите од првото послание на светиот апостол Павле до Коринтјаните во кое се вели:

“Љубовта е долготрпелива, полна со добрина,

Љубовта не завидува,љубовта не се превознесува,

Не се гордее, не прави што не е пристојно,

Не бара свое, не се срди, не мисли зло,

На неправда не се радува, а на вистина се радува,

Се извинува, во се верува, на се се надева, сé претрпува.”

Па, да се прашаме “Дали сме љубов”????????

Пишува: м-р Билјана Галовска НЛП тренер и коуч, предавач на Бизнис Академија Смилевски

 (Ставовите изнесени во колумните не се ставови на редакцијата на Апла.мк. Затоа Апла.мк не сноси одоговорност за содржината на истите)

По секој крај следува нов почеток, па така една промена повлекува друга и единствена константа на животот станува - ПРОМЕНАТА. И кога сакаме и кога не сакаме сѐ се менува и ништо не останува исто, се менуваме и ние. Некои процесот на стареење го прифаќаат со радост други сѐ уште во цутот на младоста прават милион корекции незадоволни од себе. Незадоволството не доаѓа од она како изгледаме, туку од начинот на кој се перцепираме себеси, од начинот на кој се сакаме себе и уживаме во нашето сопство.

Деновиве имав можност да прошетам повеќе од вообичаено во битолските кафулиња и забележав дека има прекрасни млади личности полни со филери, ботокси, свилени трепки, парче облека и многу алкохол. И не дека имам против, но сите беа убави и без тоа. Понекогаш само треба да се сетиме дека - сѐ што правиме и сѐ што ни треба, а е надвор од нас ние го правиме за да почувствуваме некое задоволство внатре. Ајде едноставно кажано, сѐ што правиме е за да се чувствуваме подобро, односно да почувствуваме некоја емоција. Пиењето алкохол за да се опуштиме, носењето провокативна облека за да не забележат, филерите и трепките за да ни ја подигнат самодовербата, парите да уживаме во животот, лајковите по социјалните мрежи да ја „отсликаат убавината” на нашиот живот. Како на некој да му е грижа за тоа. Сѐ што се прави има краткотраен ефект. Само кај тинејџерите е нормално тоа, затоа што созревањето е во тој период и се она што е надвор влијае на она што се доживува внатре. Откако ќе помине тој период се што останува од него е комплекс и потсвесно креира несвесен живот.

Ви посакувам во новата година да анализирате кои вредности ги почитувате, што ви е вам важно, што сакате да постинете и која одлука сакате да ја донесете, а на што да ставите крај. Да погледнете колку сте единствени, колку сте вредни и убави, колку успеси сте постигнале до сега. Да ставите крај на се токсично во вашиот живот и да се прегрнете себе со многу љубов за себе. Да бидете храбри да се соочите со вашите предизвици, да имате трпение на патот на остварување на вашите цели, да станете свесни дека вашиот живот е само ваш и Вие ги одредувате правилата во него, да се љубите себеси искрено за да можете да љубите и други. Затоа што се што ни треба однадвор за да бидеме среќни го немаме внатре во себе. А кога го имаме во себе, се пристигнува во нашиот живот и станува дополнување на она што е внатре.

Понекогаш патиштата се трнливи и болни, но тоа не значи дека не нѐ водат до саканата дестинација. Кога страдаме учиме за себе, а тука сме да ја оствариме нашата мисија на земјата. Ако имаме во предвид дека секој од нас пополнува единствено место во неа кое никој не може да го замени, тогаш запаметете на почетокот од годината дека сте ЕДИНСТВЕНИ и тоа имајте го во предвид секој нареден ден цела година.

Пишува: м-р Билјана Галовска НЛП тренер и коуч, предавач на Бизнис Академија Смилевски

 (Ставовите изнесени во колумните не се ставови на редакцијата на Апла.мк. Затоа Апла.мк не сноси одоговорност за содржината на истите)

Незаобиколна вистина е тоа дека на никого не му е грижа за нас толку, колку што нам ни е грижа за самите себе......

На прагот сме на 2020 година. И можеби некои од Вас се прашуваат како да го остварат она што досега не успеале, а им е важно. Ако 2019 беше плодна ќе сакаме оваа да е уште повеќе, ако не беше баш нешто и ”планетите не ни беа наклонети” размислуваме што во оваа би можеле да правиме поинаку. Верувам дека меѓу Вас има многу кои сакаат моќен алат како тоа да го остварат. Ако е така прочитајте до крај.

Во Неуролингвистичкото програмирање постои начин на кој се постауваат целите за истите да бидат остварливи. Има неколку чекори кои ако успешно ги следите, ќе ги поставите целите за наредната година, а со тоа се иницира можноста за оставрување. Првиот и најважен фактор е да ги поставите своите цели во пишана форма и тоа со рака. Постои неуролошка врска помеѓу пишувањето и нашиот ум. Целта треба да биде исклучиво ваша, не цел која некој сака Вие да ја остварите (на пример желбата на родителите да завршите конкретен факултет кој Вие воопшто не го сакате). При тоа не треба да биде нешто што е лесно остварливо и треба само да дојде, треба да биде нешто кое за Вас е предизвикувачко, ја буди вашата страст и енергија и на самата помисла на крајниот резултат.

На старт одговорете на прашањето “Ако не постојат препреки и знаете дека 100% би успеале што е тоа што би започнале да го правите уште денес” ? Наведете нешто кое во Вас буди ентузијазам и чувство на радост кога во вашиот ум ја замислувате таа цел како оставрена и додека уживате во резултатот кој сте го постигнале. Мислете само на крајниот резултат: каде сте? што гледате?што слушате и чувствувате кога целта е остврена?

Потоа дефинирате ја целта така што на вашиот ум ќе му дадете информација дека е можно да се оствари, а важен фактор за тоа е да ја дефинирате во сегашно време како да е веќе остварена и тоа да биде направено во позитивен контекст. Пример: Ја држам дипломата во мои раце, уживам во мојот стан, раководител сум на .... и сл...... При тоа размислувајте каква одговорност имате кон остваувањето на оваа цел. Што е она што Вие можете да го направите со сигурност, а да правите чекор кон неа. Ако не ви изгледа возможно за една година, пет сигурно прават разлика. Но, ако не започнете денес ништо нема да направи разлика. Конкретизирајте што е тоа што сакате да го живеете, јасно, живописно и едноставно. Кој е крајниот резултат што ќе го добиете. На пример: размислуваме за деталите во нашиот стан, колку квадрати има, локацијата, погледот, боите и уживаме во менталната слика која е создадена во нашиот ум. Зошто? Затоа што нашиот ум не знае дали е тоа вистина или само наша замисла, а кога му даваме таква информација дека тоа го живееме како да е сега, се програмираме за успех и даваме погонско гориво за конкретна акција. Овде не не интересира прашањето ,,како,, затоа што тоа ќе не однесе само кај ограничувачките уверувања кои ги имаме околу остварувањето на целта. Наредниот чекор е да размислите за вашата екологија, односно што е она што ќе го добиете, а ќе го изгубите со остварувањето на целта. На пример, ако сакате одредена работна позиција и нејзиното остварување влије на вашиот семеен живот до таа мера да тој не постои или да се распадне поради тоа, прашајте се дали таа цел е вредна за цената која ќе ја платите? Потоа размислете како ќе знаете дека сте на патот на остварување на таа цел, кои назнаки треба да ги добивате чекорејќи натаму, а на крајот колку истата е предизвикувачка за Вас. Ако не е доволно предизвикувачка така што и самата помисла на нејзино остварување да ви буди страст, тогаш таа не е за Вас. Ако вашата цел треба да биде остварена од некој друг, тогаш таа не е ваша цел. Иако постојат субјекти кои треба да се дефинираат при остварувањето целта која ја посакувате, таа треба да е исклучиво ваша, како и одговорноста за нејзино остварување.

Непознат автор во една прилика напишал : “Не е важно од каде доаѓате, единствено што е навистина важно е каде одите”. Примарната разлика помеѓу оние со добар и оние со лош резултат е ориентираноста кон акција. Луѓето кои имаат исклучителни достигнувања се силно ориентирани кон акција. Ова се само насоки, а вредно е да напоменеме дека НЛП има мошне ефикасни стратегии за дефинирање и прогресирање во правец на остварување на целите.

Ако некој сака да ги дефинира своите цели и да сведочи на остварување на истите, а наидува на препреки, слободно нека ме контактира на мојот e mail: Оваа е-адреса е заштитена од спамботови. Треба да ви е овозможено JavaScript за да ја видите.. Ви стојам на располагање како за вашите така и за дефинирање на целите на вашата организација.

Пишува: м-р Билјана Галовска НЛП тренер и коуч, предавач на Бизнис Академија Смилевски

Постои ли судбина? Дали ние сме одговорни за сѐ што се случува во нашиот живот или постои нешто што е однапред определено? Овие прашања се поставувале и се уште ќе се поставуваат кај секого од нас.

Планираме нешто, правиме се да се оствари...и нема да излезе по нашиот план, сакаме да речеме дека е судбина. Судбина значи да постанете свесни дека неможете да го избегнете она што е предвидено за Вас, но и не може да ве снајде она што е предвидено да Ве заобиколи. Сепак и тој одговор е во ваши раце.

Должни сме кога сакаме нешто и за тоа нешто сме спремни да ја платиме цената, да направиме сѐ што е во наша моќ тоа да се реализира во нашиот живот. Кога и покрај сите наши напори тоа не се случува, треба да веруваме во процесот на живот и да бидеме мирни што не се остварува нашиот план. Само кога ќе преземете сѐ што е потребно, а одредена врата останува затворена треба да верувате дека тоа е за ваше добро и да не тропате повеќе таму, иако не знаете како може да е добро за Вас.

Понекогаш се однесуваме како ,,Алиса во земјата на чудата“. Не знаеме дали сонуваме, се чувствуваме мали, преголеми, изгубени и остававме нешто да не води. Ако се пробудиме ќе сфатиме дека постои причина зошто сме таму некаде каде што сме и прифакајќи го тоа можеме да стигнеме каде што сакаме. На тој пат можеби некогаш ќе треба да се откажеме од тропањето по вратите кои не ни се отвараат. Секогаш постои причина зошто е тоа така.

Една приказна која ја прочитав пред неколку месеци вели:

• Еден крал имал советник кој секогаш му велел: „Никогаш не знаеш зошто е нешто добро”. Тоа веќе почнало да му оди на нерви на кралот, но некое време му гледал низ прсти. Еден ден кога отишле на лов, кралот пукал од пушка која не била баш добро баждарена, и му се откинал прстот показалец. Сите присутни околу него почнале да лелекаат, додека советникот рекол: „Па, ваше височество никогаш не знаете зошто е тоа добро”. Кралот се налутил, наредил да го стават во самица сметајќи го за будала. Неколку месеци подоцна отишол на лов на некој остров на кој живееле човекојадци. Тие не воделе сметка кој е крал, а кој не е и секој ден печеле по еден туѓинец кој ќе го фателе на островот. Кога стигнале до кралот, го фатиле и сфатиле дека нема еден прст. По нивното верување тоа ним им носело лоша среќа, лоша карма. Главниот од племето им кажал да го носат одма од таму на сигурно, само да е подалеку од нив.

Кога стигнал во своето царство, кралот го викнал верниот слуга да му се извини и го прашал што сака. Тој му одговорил: „Никогаш не знаеме зошто е нешто добро, ако јас бев со Вас сигурно сега ќе бев кај човекојадците. Доволно е да знаеме дека се е онака како што треба да биде. Затоа сум и жив и сум среќен поради тоа. Воопшто не треба да ми се оддолжувате, Вие веќе ми го спасивте животот.”

Човек никогаш не знае зошто е нешто добро. Ако веруваме дека и лошите работи на долги стази се добри за нас, ние сме спремни да преземеме сѐ да го оствариме она што сакаме да го оствариме. Кога тоа не се остарува, треба да ја бараме мудроста во нас и да веруваме во процесот на живот. Некогаш нешто што не се случува, а сме направиле се, е нешто кое никогаш не треба да се случи за наше добро.

Ако не ви е сеуште јасно дали постои судбина, погледнете во себе. И онака одговорот е во ваши раце. Дали ќе направите сѐ нешто да се оствари или нема да направите ништо како изговор дека постои судбина е ,,за ваше добро“,.

Пишува м-р Билјана Галовска НЛП тренер и коуч, предавач на Бизнис Академија Смилевски – Битола, инфо: Оваа е-адреса е заштитена од спамботови. Треба да ви е овозможено JavaScript за да ја видите.

Ако сте од оние кои се повредени и неможат да простат, тогаш спаѓате во групата на луѓе кои несвесно влегуваат во улога на жртва така што ја држат ситуацијата во која биле повредени “жива” можеби со години откако поминала.

Способноста да се почитуваме и сакаме себе си,па и со љубов да се однесуваме кон себе, значи да сфатиме дека нашето тело е полигон на нашиот ум на кој се манифестираат сите емоции, а неговиот зачеток не е во надворешниот свет, туку внатре во нас. Во случајот можеби покрај чувството на болка имате и некои физички сензации, а незнаете од каде доаѓаат. Затоа добро е да се соочите со себе и да се прашате:

Зошто не можам да заборавам? Што ме држи таму?

Дали воопшто имам корист од ова? За што ми служи?

Дали воопшто тоа е вредно за болката која ја чувствувам?

Една кинеска мудрост која ја слушнав пред неколку години вели: „Простувањето не ја покажува вашата глупост, затоа што само глупав може да НЕ прости”.

Вашето непростување остава траги само на Вас, затоа што емоциите поврзани со тоа се деструктивни за вашето тело и за вашиот живот. Го оневозможуваат животот кој го сакате. Тоа чувство на болка ве држи поврзани со нешто кое што сега припаѓа на минатото, а вие не сте во можност да го оставите таму.

На коучинг сесиите многу често работам со луѓе кои живеат во непростување. Сепак тие се најчесто спремни да бидат искрени со себе и својата болка, па тоа ни дава прилика во личниот развој свесно да се соочат со начинот на гледање на ситуацијата, да ја прифатат и да добијат можност да се изборат за своите одлуки и слобода, преку простување. Кога ќе се соочиме со непростувањето добиваме порив да простиме за да се ослободиме, живееме посреќен живот и да го користиме тоа како алат за да пораснеме. Иако тоа е процес во кој треба да се истражува, да се исфрли тоа од себе, да се осмислат ритуали за растеретување, да се промени перспективата, најважното при простувањето е сознанието дека не мора да се одобри нечија постапка која не повредила. Едноставно прифаќање дека се случило и што со тоа не носи во друг правец. Простувањето е навистина тежок процес, но ако тоа што ни се случило го искористиме за да пораснеме и расцветаме ќе ја загубиме потребата да се држиме до тоа. А, тоа значи слобода, среќа и мир. А Chuck Palahniuk рекол: “Најдобра од сите одмазди е среќата. Ништо луѓето не ги живцира повеќе од некој кој има многу добар живот”

Пишува: м-р Билјана Галовска НЛП тренер & коуч, предавач на Бизнис Академија Смилевски

Инфо: Оваа е-адреса е заштитена од спамботови. Треба да ви е овозможено JavaScript за да ја видите.