Некои луѓе секојдневно се борат со сопствените стравови, некои полесно се справуваат со нив, а некои го чекаат вистинското време. Вистината е дека секој од нас почуватвувал страв од нешто или некого во животот. И тоа е во дадени ситуации нормално. Она што не е нормално во сето тоа е што само околу 7% од стравовите се реални, останатите 93% се имагинарни или апстрактни стравови. Стравови креирани во нашиот ум.

Верувам дека на некои стравот му е секојдневен придружник во животот. И не само тоа! Во дел од нив тој ја презел контролата врз животот, па ги блокира, парализира и обојува сите сфери на живеењето. Ставовите може да се различни, страв од болест, сиромаштија, успех или неуспех, од смрт, осуда, куче, од инсекти, срам, од ситуација за која имате чувство дека е нерешлива..... Списокот е долг. Она што стравот го прави во нас е најчесто живот надвор од сегашноста. Секаде сте, само не сте присутни во сегашниот момент. Таквиот живот ве ,,полни,, со премаленост,напнатост на мускулите, забрзано дишење, мачнина, главоболка, неправилна работа на срцето,слабост, сува уста, нервоза и општа напнатост, и покрај другото постојана загриженост дека ве чека нешто лошо.

Многу често се среќавам со луѓе кои ,,заглавиле,, во одредена животна ситуација без лоша намера, а каде учество има и друга страна. Нивните очекувања од себеси јавуваат отпор и внатрешна фрустрација затоа што секоја нивна промена не вродува со плод на другата страна.Се јавува длабока разочараност од себеси, па дури и длабоко чувство на вина придружено со безброј откажувања. Во ред .....ако имате ваков проблем првото прашање кое може да си го поставите е:Што најлошо може да се случи? Го замислувате најцрното срценарио и го прифаќате во целост. Вториот чекор е да замислите дека преку ноќ вашиот проблем со некое чудо се решил. Што кога ќе станете ќе биде поинаку? По што прво ќе знаете дека тој не постои во вашиот живот? Кој прв тоа би го забележал? Какви сте Вие по случувањето на тоа чудо? Одговорите можете да ги запишувате. Третиот и можеби најзначаен дел е одговорот на прашањето: Што е мојот прв чекор за да се доведам во состоја во која сакам да сум? Прв, мал едноставен и возможен. Потоа дефинирајте уште 3 клучни кои се ваша одговорност. И преземете акција полека, но сигурно секој ден по еден мал чекор со кој ќе му погледнете на стравот во очи.

Еве пример: Жена на возраст од околу 30 години не излегуваше од дома кога ќе паднеше мрак. Да не навлегуваме во причините, стравот постои. Секој ден последователно 36 денови со паѓањето на мракот ја отвараше вратата од куќата и зачекоруваше еден чекор во мракот, најпрво неколку секунди. Вториот ден повеќе, третиот три чекори подалеку од вратата и една минута во мракот......и се така додека се бореше помеѓу потребата да се сокрие во домот и да го прифати мракот. Го победи стравот, со големо трпение и упорност, застанувајќи на временската линија и освестувајќи дека пропушта многу работи поради страв кој ја парализирал во целост. Денес е слободна жена која живее со полни гради.

За некого, стравовите кои ги имаме се смешни и нереални. Но, вистината е дека стравот во нашиот ум е стварност и навигатор на нашето однесување, постапки, одлуки, односно препрека на патот за слободен живот. Тогаш е ред да речеме СТОП, а ако не можеме тоа сосема сами тогаш за дел од нив коучинг процесот е решение!